For anyone who happens to like both piano music and history, few twentieth century personalities can match the fame of the Polish pianist, composer, and statesman Paderewski. Polish national hero Ignacy Jan Paderewski (1860-1941) was "the most publicized, most admired, most successful and most legendary pianist after Liszt", as Harold Schonberg writes in The Great Pianists (a must-have book for any lover of piano playing). Firmly rooted in the 19th century tradition of pianism, he composed romantic piano music in the salon genre, very melodic and pleasant, though not particularly original. He was a fervent patriot and in 1919, following Polish independence after World War I, he became prime minister. He represented his country at the Versailles peace conference that settled european affairs at the aftermath of the Great War. Such was his fame as a pianist, that when Clemenceau, the French prime minister, met him at the conference, he famously said "So now you are Prime Minister of your country. What a comedown!"
Mazurka in B flat major, from Danses polonaises, Op. 9 No. 4, played by Karol Radziwonowicz (LDC 278 1073/75)
Critics and fellow pianists were not always kind in their opinions of him, as he was not a great technician and blurred rhythms too much, even for the lax standards of his era. Moreover, he persisted appearing in public into his old age, long after his best days were past. What he had was nobility of tone, grace, a magnetic personality, and a "poetic haze" that was difficult to resist. Some of his problems with technique were due to the fact that he didn't really receive competent instruction till he was relatively old. His love of music was profound, but technique did not come natural to him, contrary to most great pianists. He had to work very hard to temper his limitations. During his first american tour, in 1891, he practiced 17 hours a day. The hysteria that women in his audiences displayed (his dazzling handsome looks helped too!) was reminiscent of Liszt or of the rock stars later in the 20th century.
Nonetheless, his concerts were so successful that he became very rich. He was very generous with his money and donated much of his fortune to charities and to Polish causes.
He died in New York two years after Poland was overcome by nazi troops, while heading the Polish parliament in exile, and was buried in Arlington National Cemetery. His remains were reburied in Warsaw in 1992.
Wednesday, February 11, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Πολύ ωραία ανάρτηση!
Έχει επιμεληθεί επίσης και εκδόσεις έργων του Σοπέν (από τις πιο δημοφιλείς που κυκλοφορούν ―έχω ένα τόμο με τα νυχτερινά), αλλά έχω ακούσει (από πιανίστες της ρωσικής σχολής) αρνητικά σχόλια για τις εκδόσεις αυτές. Δεν είμαι βέβαια τόσο γνώστης της σοπενικής λογοτεχνίας και των θεμάτων της για να μπορώ να κρίνω, εμένα πάντως μια χαρά μου φαίνεται ο τόμος που έχω.
Δεν έχω ακούσει άλλη μουσική του (δεν ήξερα καν ότι είχε γράψει) αλλά δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε κιόλας. Ακριβώς όπως το γράφεις: τετριμμένη μουσική σαλονιού.
Απ΄ό,τι ξέρω κι εγώ, η έκδοση των έργων του Chopin από τον Paderewski είναι και σήμερα η πιο δημοφιλής.
Η μουσική του είναι τυπική μιας εποχής που πλησίαζε στο τέλος της επί Paderewksi (η τελευταία σύνθεσή του ίδιου έγινε πριν από το 1910): όλοι οι πιανίστες κάποιου στάτους έπρεπε να συνθέτουν οι ίδιοι. Το αποτέλεσμα, για τις περισσότερους συνθέσεις τους, είναι μουσική σχετικά τετριμμένη μεν, αλλά συχνά αρκετά ευχάριστη και "effective", αφού συνήθως γραφόταν ακριβώς από τη ματιά ενός πιανίστα.
Από τη μουσική του Paderewski, καλύτερες συνθέσεις του μάλλον θεωρούνται η Φαντασία σε Πολωνικά Θέματα για πιάνο και ορχήστρα, Op. 19 (πάλι, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά όντως λαμπρό κομμάτι επίδειξης, "εθνικής" σχολής), καθώς και το Κοντσέρτο του για πιάνο και ορχήστρα, Op. 17 (ευχάριστο, αλλά από τα κοντσέρτα για πιάνο γραμμένα από πιανίστες της εποχής εκείνης προτιμώ αυτό του Moritz Moszkowski (1854-1925) - είναι απολαυστικό, μακάρι να παιζόταν συχνότερα!). Επίσης η σονάτα του, Op. 21 (OK, αλλά τόσες και τόσες καλές σονάτες υπάρχουν - προτιμώ να ακούω συντομότερα κομμάτια του).
Προσωπικά, θεωρώ τα κομμάτια πιανιστών της εποχής εκείνης μουσική που ευχάριστα ακούω διαβάζοντας ένα βιβλίο, ή ξεκουραζόμενος το απόγευμα. Με μεταφέρει σε μια άλλη εποχή. Είναι όπως όταν ακούμε ευχάριστα ελαφρά τραγούδια. Και ειδικά για τον Paderewski, μου θυμίζει μια μεγάλη προσωπικότητα, που ξεφεύγει από τα όρια του πιάνου.
Συγχαρητήρια για την επίλυση του γρίφου! :-P
τελικά είσαι... nerd! να μην αφήσεις κανέναν να παιδέψει τους άλλους με ένα αίνιγμα φαινομενικά κουλό!
αντε και του χρόνου ερωτευμένοι όλοι μας
Post a Comment